Σουρεάλ, μέρος 9

 

For it is absurd to consider the struggle as lost. 

- General De Gaulle

Σουρεάλ, μέρος 9:

"Μην ανοίγεις την πόρτα!", μου είπε η Κλάρα κείνο το βράδυ. Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακούσει πότε να ξεστομά. Πάντα 9 η ώρα και μέρα παρασκευή βρισκόμασταν στο ίδιο μπαράκι με τον μεθυσμένο μπάρμαν και τον παπιγιωνάτο σερβιτόρο. Παραγγέλναμε μια βότκα διπλή εγώ και αυτή μια μαργαρίτα. Αυτή πάντα παραπονιόταν που η μαργαρίτα ήταν λίγο ξινή και γω γελούσα με τις ευδιάκριτες κρίσεις της για το μέρος, το πότο και το μετέπειτα γεύμα που ήταν κάτι ανάμεσα σε φοιτητό - φαί και έφηβο - φαί, δλδ πίτσες και παγωτό βανίλια με σιρόπι σοκολάτα. Ήταν πάντα ντροπαλή αλλά και ζηλιάρα. Όταν κάποια με κοιτούσα, όταν το κινητό χτυπούσε, πάντα ρωτούσε ποια ήταν και τι ήθελε στην ζωή μου... Μετά καταλήγαμε να πίνουμε σπίτι της βότκα και τζιν μέχρι ο ήλιος να διώξει το φεγγάρι απ' τον ουρανό. "Μην ανοίγεις την πόρτα!", μου πε και όρμισε να με αποτρέψει από το να φύγω! "Μπορούμε να κάτσουμε εδώ για πάντα! Να μην ξανασηκωθούμε πότε από τον καναπέ! Να μην μας δει το φως του ηλίου και των ανθρώπων η κόρα!"... "Αγάπη μου γλυκιά, δεν γίνεται τούτο. Καθώς μέσα στον κόσμο σου δημειουργητο η επιθυμία για μένα. Χωρίς τον κόσμο είμαι ένα τίποτα και χωρίς τον ήλιο ένα ατιμασμένο τίποτα...". Την φίλησα και έφυγα... Και η πόρτα της δεν ξανάνοιξε πότε ξανά...