Σουρεάλ, Μέρος 4

 

Ζήσε για να ζεις. Μην στηρίζεσαι σε κανένα, μόνο στον εαυτό και στις δυνάμεις σου καθώς αυτές θα μείνουν για σένα μέχρι το τέλος.

-ΧΘΣ

Σουρεάλ, Μέρος 4

Ήταν 17 Ιουνίου δίνοντας το τελευταίο μάθημα. Ήμουν πια ελεύθερος. Καθώς έβγαινα από το κτίριο Παπαστράτου καταλάβαινα ότι όλα τελείωσαν. Ένας πόλεμος τελείωσε και ένας άλλος θα ξεκινούσε πολύ σύντομα... Καθώς έφευγα κοίταξα πίσω την παλιά παρέα, χαιρετηθήκαμε για μια τελευταία φορά και έτσι τόσο απλά έκοψα τον μανδύα της φίλιας καθώς πια είχε σκουριάσει από τις εμπειρίες και έπρεπε να μπει και αυτός στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ένα βάρος έφευγε και ένα βάρος έμενε. Οι πρωτοετείς μου ψιθύριζαν καλή επιτυχία και εγώ τους έλεγα ότι μην λυπάστε τους νεκρούς να λυπάστε τους ζωντανούς, δείχνοντας αυτούς. Φίλιες χάθηκαν στην πορεία, ιδέες βούλιαξαν και έρωτες καταστράφηκαν ολοσχερώς! Μπροστά μου φαίνονταν ένα λαμπρό μέλλον με πτώματα, ηλίθιους και αποτυχίες που με περίμεναν. Η έννοια της παρέας μόλις άλλαζε, μόλις οι βάρβαροι έφυγαν και μόλις που κατάλαβα ότι όλα ήταν αναμνήσεις! Καφέδες, φαγητά και κρασιά γιναν παρελθόν! Και έτσι γύρισα σπίτι και κοίταξα τους τέσσερις τοίχους για μια τελευταία φορά πριν φύγω μια για πάντα από την πόλη. Κοίταξα στο παρελθόν, στους λάθους χειρισμούς μου, στις πτώσεις, στις καταστροφές και στα προβλήματα του παρελθόντος που θα με ξαναέβρισκαν. Ήμουν λίγο ματαιόδοξος για το μέλλον και για την ιδέα το πως θα εξελιχθεί και αυτό. Γνώσεις, εμπειρίες, χαμένες γνώσεις και χαμένες εμπειρίες, όλες μέσα σε ένα καλούπι. Φόβος, άγχος και ντροπή για το τι θα κατέληγα! Ήταν η δική μου στιγμή να λάμψω και να πολεμήσω μέσα από της ζωής τα χαρακώματα σαν ένας άλλος θνητός που περιμένει το τέλος του, σαν ένα παιδί που ερωτεύτηκε, σαν μια μάνα που γέννησε. Όλα κάποτε θα τελειώσουν, ο πόνος, ο φόβος, το σκοτάδι θα φύγει και θα μείνουμε μονοί να ελπίζουμε!