Κάθε ζωή 'ρχεται με μια θανατική ποινή -ΧΘΣ Σουρεάλ, Μέρος 8 Κάθε βράδυ, στο ρετιρέ στην οδό σαιτανη τρέχαμε να κρύψουμε την ασχημία μας, τις επιθυμίες μας. Κάτω από τα' στεριά με τσιγάρο και πότο ησυχάζαμε τις ψυχές μας καθώς ξέραμε ότι το σκοτάδι θα φύγει και το φως θα επιστρέψει! Πώς θα επιβιώσουμε σε τούτο το μάταιο κόσμο. Χωρίς νόημα και με μπόλικους ηλίθιους σαν πρόβατα για την σφαγή έτοιμα να κάνουν τα πάντα για τον οποιοδήποτε! Πώς θα μπορούσαμε να ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία οπού παραμελεί την ηθική της όταν θέλει να δημιουργήσει κάτι μεγάλο και τρανό! Πάνω στον καναπέ τα σώματα μας υπήρχαν καθώς δεν ξέραν πως θα ζήσουν. Ψάξε από δω, ψάξε και από κει. Άνοιξε την Βίβλο, άνοιξε και τον "Ξένο" του Καμύ. Άνοιξε Νίτσε και κλείσε Κάντ. Άνοιξε Χέγκελ και κλείσε Μαρξ! Όμως στο τέλος το νόημα ήταν απλό. Δεν υπάρχει νόημα. Άρα γιατί να φοβόμαστε πλέον. Το νόημα δεν υπάρχει. Δεν ξαναγύρισε σαν τον πάτερα της. Και τότε της ειπa: "Κλείσε την πόρτα. Δεν πρέπει ...